Episod 9
Hubungan aku bersama Wanie kian akrab. Seolah keserasian itu telah lama wujud. Saling bertukar cerita, disulam dengan lukisan harapan dan garapan impian waktu mendatang, perhubungan ini tampak meyakinkan.
Kehadiran aku ke kuliah juga seringkali menimbulkan tanda tanya Fauzi, rakan ting-tong tapi rajin setahap berbanding aku.
"Aikk.. Bukan waktu macam ni kau membuta lagi ke?" getus Fauzi.
"Sedangkan pasir boleh berubah, inikan pulak manusia...." jawab aku selamba.
"Pegi mati la kau punya pasir... Ada orang tengah perhati la tu, Pojie!" cantas Nasir.
Jauh di penjuru hati, memang benar apa yang dicanang Nasir. Ada mata yang memerhati. Ada hati yang mengimpi. Ada insan yang mengerti.
"Boleh tak awak bagitau, napa payah sangat aih nak mai kelas?" soal Wanie berkali - kali.
Akhirnya, aku mengalah. "Sebab saya tak paham apa pun cikgu tu ajar. Orang putih! Nak belajar apanya kalau satu habuk pon tak paham dia cakap"
"Lorr, awat tak bagitau.. Saya pon tak paham jugak.. kihkih, tapi saya mai je, dok ingat mak abah kat kampung bagi duit soh belajaq.."
"Takpa lah, awak mai je kuliah.. paham tak paham belakang kira, sian mak pak awak kalau tau awak lagu ni.."
"Depa nak anak depa pandai, belajaq baguih - baguih, la ni awak dok tidoq je kat bilik, nak jadi apa?"
Hampir 15 minit juga aku menelan leteran dan nasihat. Tanpa skrip di tangan. Tanpa ada waktu berhenti seketika. Dan akhirnya aku bersetuju menghadirkan diri ke setiap kuliah yang telah dijadualkan.
Lamunan aku terhenti, apabila tiba - tiba....
Hubungan aku bersama Wanie kian akrab. Seolah keserasian itu telah lama wujud. Saling bertukar cerita, disulam dengan lukisan harapan dan garapan impian waktu mendatang, perhubungan ini tampak meyakinkan.
Kehadiran aku ke kuliah juga seringkali menimbulkan tanda tanya Fauzi, rakan ting-tong tapi rajin setahap berbanding aku.
"Aikk.. Bukan waktu macam ni kau membuta lagi ke?" getus Fauzi.
"Sedangkan pasir boleh berubah, inikan pulak manusia...." jawab aku selamba.
"Pegi mati la kau punya pasir... Ada orang tengah perhati la tu, Pojie!" cantas Nasir.
Jauh di penjuru hati, memang benar apa yang dicanang Nasir. Ada mata yang memerhati. Ada hati yang mengimpi. Ada insan yang mengerti.
"Boleh tak awak bagitau, napa payah sangat aih nak mai kelas?" soal Wanie berkali - kali.
Akhirnya, aku mengalah. "Sebab saya tak paham apa pun cikgu tu ajar. Orang putih! Nak belajar apanya kalau satu habuk pon tak paham dia cakap"
"Lorr, awat tak bagitau.. Saya pon tak paham jugak.. kihkih, tapi saya mai je, dok ingat mak abah kat kampung bagi duit soh belajaq.."
"Takpa lah, awak mai je kuliah.. paham tak paham belakang kira, sian mak pak awak kalau tau awak lagu ni.."
"Depa nak anak depa pandai, belajaq baguih - baguih, la ni awak dok tidoq je kat bilik, nak jadi apa?"
Hampir 15 minit juga aku menelan leteran dan nasihat. Tanpa skrip di tangan. Tanpa ada waktu berhenti seketika. Dan akhirnya aku bersetuju menghadirkan diri ke setiap kuliah yang telah dijadualkan.
Lamunan aku terhenti, apabila tiba - tiba....
0 comments